O rasie
Charakter i usposobienie:
Leonbergery nie lubią samotności, najlepiej czują się w stadzie, w gronie rodziny lub w towarzystwie innych psów, z którymi mieszkają.
Leonberger jest psem bezgranicznie kochającym swoją rodzinę, jest oddanym i lojalnym członkiem swojego stada. „Tyle ile w nim masy tyle miłości.” Od małego wychowywany z dziećmi jest dla nich świetnym kompanem zabaw, jednak ze względu na swoją wielkość może niechcący dziecko przewrócić lub nadepnąć, w związku z tym trzeba zawsze kontrolować zabawy małego dziecka z leonbergerem. Dobrze wychowany leonberger bez problemu toleruje w domu obce osoby w obecności domowników, początkowo zachowuje dystans, ale przy kolejnym spotkaniu zamaszyście macha ogonem. Gdy zostaje sam przejmuje obowiązki obrońcy mieszkania, domu i terenu. Wtedy z reguły leży spokojnie w miejscu, z którego może obserwować bramę, nie reaguje na ludzi przechodzących, rzadko szczeka, alarm podnosi dopiero, gdy ktoś próbuje wtargnąć na jego teren lub stwarza takie wrażenie. W obliczu realnego zagrożenia dla domowników leonberger będzie bronił do upadłego osób, które darzy uczuciem.
Leonbergery uwielbiają długie spacery, po pierwszych kilkunastu minutach zabawy zazwyczaj spokojnie idą przy nodze. Charakteryzują się dobrą orientacją w terenie. Natomiast w lesie lepiej prowadzić leonbergera na smyczy, gdyż niektóre leosie lubią tropić i mogą nie dać się odwołać.
Wychowanie:
Leonbergery są łagodne, zrównoważone i oddane właścicielowi pod warunkiem, że od początku są stanowczo, lecz łagodnie prowadzone, wymagają wyznaczania granic. Są inteligentne i mają dobrą pamięć. Wymagają wczesnej socjalizacji, należy szczeniakowi pokazać cały otaczający świat, zapoznać z ruchem ulicznym, poznać z sąsiadami (a szczególnie z ich pupilami), pozwolić obcym na głaskanie psiaka. Im więcej zobaczy jako szczenię tym lepszym stróżem i towarzyszem będzie w wieku dorosłym. Bywają też uparte, jak leonberger nie chce czegoś zrobić to „przykleja” się do podłoża. Nie należy szczeniaka zostawiać samego w domu na więcej niż 2 godziny (zostawić mu zabawkę). Podczas układania stosować nagrody i pochwały. Bawić się, ale w okresie wzrostu nie uczyć aportowania, zdecydowanie dużo chodzić z psem, najlepiej po nierównym terenie (wchodzenie i schodzenie z górki), w miarę możliwości dużo pływać.
Wzorzec i historia:
Wzorzec FCI nr 145
KRAJ POCHODZENIA: Niemcy.
PRZEZNACZENIE: Pies stróżujący, towarzyszący i rodzinny.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig (1809-1889), radny miasta Leonberg w pobliżu Stuttgartu, skojarzył biało czarną sukę Nowofundlanda lub sukę Landseera z długowłosym psem tak zwanym „Barrym”, psem pochodzącym z klasztoru na przełęczy św. Bernarda. Zamiarem Essiga było, aby psy przypominały lwa, zwierzę herbowe miasta, stąd taki dobór psów. Krzyżowanie potomstwa trwało cztery pokolenia. Do kolejnych kojarzeń został wykorzystany Pirenejski pies górski i Bernardyn. Pierwsze psy z tych skojarzeń były białe z czarną lub piaskowo-szarą głową. Różne odcienie sierści: piaskowe, beżowe i rude zaczęły pojawiać się później. Pochodzenie Leonbergera od 3 wyżej wymienionych ras oparte jest o informacje Heinricha Essiga.
Pierwszego leonbergera zarejestrowano w księdze wstępnej w 1846 roku. W 1863 Leonberger został nagrodzony na wystawie w Hamburgu. W 1865 roku Essing pokazał Leonbergera w Monachium i opisano tego psa jako żółto-brązowy z czarną głową, podobny do lwa o bardzo majestatycznym wyglądzie.
Już niebawem psy te stały się poszukiwane jako symbol pozycji właścicieli, a szczenięta z Leonbergu znajdowały nabywców na całym świecie. W ramach promowania rasy i miasta Leonberg Essig podarował kilka psów monarchom i innym znanym osobistościom w Europie – byli to: król Anglii Edward VII, cesarz Francji Napoleon III, król Włoch Umberto I, król Belgii Leopold I, cesarzowa Austrii Elżbieta (Sissi), car Rosji Aleksander II Mikołajewicz, Richard Wagner, Giuseppe Garibaldi. Dzięki temu psy stały się rozpoznawalne i pożądane.
W latach 80-tych XIX wieku wstępnie opisano zasady hodowli Leonbergerów przez malarza Alberta Kull’a i Cannstatt Boppel’a, który był sędzią i hodowcą Bernardynów. W 1891 roku powstał pierwszy klub Leonbergera w Berlinie, a w 1895 powstał klub w Heilbronn. W 1895 powstał również Międzynarodowy Klub Leonbergera w Stuttgarcie. Z tego okresu pochodzi obraz Alberta Kulla, który stworzył pierwszy opis standardu Leonbergera i opublikował go 2 maja 1895 roku.
W 1894 roku, 374 leonbergery zostały wyeksportowane do Rosji, także pod koniec XIX wieku leonbergery pojawiły się na carskim dworze.
Na początku XX wieku rząd Kanady sprowadził z Europy leonbergery do pracy w ratownictwie wodnym. W 1901 roku do hodowli wykorzystywano leonbergery o złotorudej maści z czarna maską. Obydwie wojny światowe spowodowały znaczne spustoszenie w populacji leonbergerów.
Dzisiaj są to znakomite psy rodzinne, doskonale sprawdzające się w warunkach współczesnego życia i łączące w sobie najlepsze cechy ras, wykorzystanych do kojarzeń (nowofundlanda, bernardyna i owczarka pirenejskiego).
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza się we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.
Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:
Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
Chęć podporządkowania się.
Wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się.
Niewrażliwość na hałas.
WIELKOŚĆ
Wysokość w kłębie:
- Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia - 76 cm).
- Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).
WAGA
- Psy: 54 do 77 kg
- Suki 45 do 61 kg
WAŻNE PROPORCJE: wysokość w kłębie do długości ciała jak 9 do 10. Głębokość klatki piersiowej stanowi niemal 50% wysokości w kłębie.
GŁOWA: w całości bardziej głęboka jak szeroka, i raczej wydłużona, niż masywna. Długość kufy do długości mózgoczaszki w przybliżeniu jak 1 do 1. Skóra przylegająca, bez zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: tak w profilu, jak oglądana z przodu jest trochę wypukła. Mocna, ale nie ciężka, proporcjonalna do tułowia i kończyn. Szerokość w partii potylicznej niewiele większa, niż w okolicy oczu.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: czarny.
Kufa: dość długa, nigdy nie szpiczasta, grzbiet nosa jednakowej szerokości na całej długości, nie wklęsły, często lekko wysklepiony (nos rzymski).
Wargi: dobrze przylegające, kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie: Szczęki mocne, kompletny i ścisły zgryz nożycowy: siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki. Zęby równo ustawione, w liczbie 42 zgodnie ze wzorem zębowym. Tolerowany brak M3. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Kły żuchwy dostatecznie szeroko rozstawione.
Policzki: słabo widoczne.
Oczy: od jasno brązowych do bardzo ciemnych, średniej wielkości, owalne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, ani blisko siebie, ani szeroko rozstawione. Powieki przylegające, spojówki niewidoczne. Białkówka nie powinna być zaczerwieniona.
Uszy: wysoko i niezbyt daleko z tyłu głowy osadzone, wiszące, średniej wielkości, mięsiste, płasko przylegające do głowy.
SZYJA: lekko łukowata, płynnie przechodząca w łopatki. Raczej długa niż potężna, bez luźnej skóry czy podgardla.
TUŁÓW
Kłąb: wyraźny, zwłaszcza u samców.
Grzbiet: mocny, prosty, szeroki.
Lędźwie: szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Zad: szeroki, stosunkowo długi, ładnie zaokrąglony i płynnie przechodzący w nasadę ogona, nigdy nie przebudowany.
Klatka piersiowa: szeroka, głęboka, sięga co najmniej do łokcia. Nie jest beczkowata, ale raczej owalna.
Linia dolna i brzuch: tylko trochę podciągnięte.
OGON: bardzo dobrze owłosiony. Gdy pies stoi, zwisa luźno, a w ruchu jest tylko trochę zagięty, i w miarę możliwości nie powinien wznosić się powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY: mocne, zwłaszcza u samców.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: proste, równoległe, niezbyt blisko siebie ustawione.
Łopatka/ramię: długie, dobrze umięśnione, tworzą niezbyt głęboki kąt w stawie barkowym.
Łokcie: przylegające do tułowia.
Śródręcze: mocne, oglądane z przodu proste, oglądane z boku niemal pionowe.
Łapa: skierowana prosto ku przodowi, nie wykręcona na zewnątrz ani do wewnątrz, okrągła, zwarta, place wysklepione, opuszki czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: oglądane z tyłu równoległe, ustawione niezbyt blisko siebie. Miednica skośnie ustawiona. Udo dość długie, ukośne, dobrze umięśnione. Staw skokowy: mocny, dobrze kątowany. Łapa: skierowana do przodu, lekko wydłużona. Palce wysklepione, opuszki czarne.
CHODY: przestrzenne i harmonijne we wszystkich tempach. Dobry wykrok i mocny napęd kończyn tylnych. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny poruszają się równolegle zarówno w stępie, jak i w kłusie.
SZATA
SIERŚĆ: od trochę miękkiej do twardej, wyraźnie długa, przylegająca, bez przedziałka, mimo obfitego podszerstka nie powinna zacierać linii ciała. Prosta, lekko falista jeszcze dopuszczalna. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach wyraźne pióra, obfite portki na udach.
MAŚĆ: lwia żółta, ruda, rudobrązowa, także piaskowa (jasno żółta i kremowa) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach tolerowane.
WADY: wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być znane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE
- Lękliwość lub agresja.
- Poważne wady anatomiczne (np. wyraźnie iksowata postawa tyłu, mocno karpiowaty lub łękowaty grzbiet, przednie łapy silnie skierowane na zewnątrz, zupełnie strome kątowanie przodu lub tyłu).
- Trufla nosa czekoladowa.
- Znaczne braki pigmentacji warg.
- Braki uzębienia (z wyjątkiem M3). Przodozgryz, tyłozgryz i inne wady zgryzu.
- Oczy inne, niż brązowe
- Entropion, ektropion.
- Ogon skręcony w pierścień lub wysoko zakręcony nad grzbietem.
- Brązowe opuszki palców.
- Sierść lokowata lub sznurowa.
- Nieprawidłowa maść (czekoladowa z takimż nosem, czarna podpalana, czarna, srebrzysta, wilczasta).
- Zupełny brak maski.
- Nadmiar bieli (dalej, niż na palcach, biała plama na piersi większa od dłoni, biel w innych miejscach).
- Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
Uwaga: samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.